Op 10 december jl. werd er opnieuw een Volkskeuken van… georganiseerd bij Verhalenhuis Belvédère, dit keer in samenwerking met Ap Halen, van het gelijknamige eethuis in Rotterdams Delfshaven.
Verhalenhuis Belvédère
Voordat met het echte programma werd gestart werd eerst nog de geschiedenis van Verhalenhuis Belvédère uitgelegd. Ik kende het verhaal, want ik heb een blauwe maandag in het bestuur van Verhalenhuis Belvédère gezeten. Ongeveer 1 jaar heb ik dit volgehouden, maar het was niet helemaal een match met waar ik op dat moment stond in het leven (dat klinkt zwaarder dan dat het is) waardoor ik heb besloten mijn portie aan Fikkie te geven.
Maar goed, de geschiedenis van Verhalenhuis Belvédère dus. De geschiedenis gaat vrij ver terug. Zo was het pand ooit onder meer een café-restaurant, een jazz-café (ook tijdens de Tweede Wereldoorlog, terwijl jazz streng verboden werd door de Duitsers), de Kit Kit Cat Cotton Club, Bioscoop aan de Maas en het fungeerde zelf enige tijd als worstelarena(!).
Anno nu is het Verhalenhuis Belvédère deels gerenoveerd en een plek waar Rotterdammers hun verhalen kunnen vertellen, elkaar kunnen ontmoeten en beter leren kennen. Vanaf 2010 is er een eigen programmering van Verhalenhuis Belvédère te vinden in het pand. Een van die vaste programma-onderdelen is de Volkskeuken van… . Telkens wordt een andere Rotterdammer hiervoor uitgenodigd, die zijn of haar familiegeschiedenis vertelt in combinatie met een lekkere maaltijd die het verhaal ondersteunt. Houd de agenda van het Verhalenhuis in de gaten voor de volgende editie(s).
De renovatie van het huidige pand is nog steeds niet helemaal af, maar op de begane grond en in de expositieruimte op de 2e etage merk je daar weinig van. De begane grond wordt vooral gekarakteriseerd door een grote familiefoto van een Chinese familie, de vader een Chinese gastarbeider, de moeder een van oorsprong Nederlandse en hun 6 kinderen. De vrouw kreeg na hun huwelijk trouwens de Chinese nationaliteit, omdat de Nederlandse regering toentertijd tegen de gemengde huwelijken was. Kun je het je voorstellen!
De Volkskeuken van…
Nu dus eindelijk na al die tijd kon ik een keer bij een Volkskeuken aanwezig zijn. En daarvoor koos ik er natuurlijk eentje uit die dichtbij mijzelf ligt. Met in de hoofdrol de Indische keuken. Deze Volkskeuken werd verzorgd door Ap Halen. Ap Halen (Albert en Marjolein, beter bekend als Ap en Njonja Halen) ken je misschien nog uit mijn artikel Indofoodlover? 10 Indo’s om in de gaten te houden. Of je kende hen sowieso al, van het restaurant in Delfshaven of van de Tong Tong Fair.
Ap en Njonja Halen
Een gevleugelde uitspraak van Ap is dat hij eigenlijk helemaal niet van koken houdt. Nou, dan ben je er maar mooi klaar mee als dat je beroep is. Gelukkig maar dat hij zich over zijn kookafkeer heen zet, want anders konden we niet genieten van al dat lekkers wat Ap en Nonja een aantal avonden per week hun gasten voorschotelen.
Het restaurant is van dinsdag tot en met zaterdag geopend van 17.00-20.00 uur. Je kunt er afhalen, maar ook gezellig aan de grote tafel zitten om daar je maaltijd op te eten.
Wanneer je bij Ap Halen binnenstapt, is het alsof je een huiskamer instapt. Ben je een fan van (oude) rantangs, dan kun je er ook je lol op.
Ap heeft een aantal jaren terug het kookboek Mixtie geschreven. Naast dat er diverse recepten instaan, staat het boek ook vol (familie)verhalen. Tijdens de avond leest hij diverse fragmenten uit het boek. Over zijn moeder die tegenwoordig meer humor heeft dan vroeger, over de feesten met te veel mensen in een te kleine woonkamer (bij Ap in de familie ‘zitkamer’ genoemd) waardoor de kinderen altijd buiten moesten spelen, over tante Juul die altijd geld gaf voor het kopen van een ijsje, over zijn 7 broers en zussen die als een soort familie Von Trapp aan gasten van groot naar klein werden voorgesteld (niet met de namen, maar met het geslacht) enz enz.
Poppenspel en zang
Naast de verhalen van Ap en een poppenspel door Ap en Njonja over hun eerste ontmoeting, was er ook een heel mooie uitvoering van het nummer Soerabaja van Anneke Grönloh. Dat laatste heeft ervoor gezorgd dat ik de songs van Anneke Grönloh in mijn Spotify lijst heb opgenomen. ‘Brandend zand en een verloren land en leven vol gehehevaaaaaar’. Bedankt hè!
Indische 3-gangenmaaltijd
En dan was er natuurlijk het eten. Niet geheel onbelangrijk. Zeker niet gezien de aard van dit blog.
Het voorgerecht bestond uit urap, ook wel urap urap genoemd. Een licht spicy salade met kokos.
Als hoofdgerecht kregen we onder andere nasi (dat is dus witte rijst en geen nasi goreng), sambal tomat, de vermaarde frikadel pan (die voor de gelegenheid in balletjes waren gedraaid) , atjar en een kokospakketje wat ook een mooie naam had die ik helaas ben vergeten.
En dan denk je misschien, meid, wat een bescheiden portie! Ik zal maar eerlijk toegeven dat ik nog 2 keer extra heb opgeschept. Vooral die frikadel pan, mmm zo lekker!
Het nagerecht bestond uit allerlei kleine zoetigheden. Waaronder tapé. Dit is gefermentreerde cassave of rijst (in dit geval was het rijst) en heeft een vrij bijzondere smaak. Alcoholisch en zuur. Ik weet nog dat ik in Indonesië een grote zak met tapé van cassave kreeg van een familielid met de woorden: ‘Dit moet jij als foodblogger echt een keer proeven! Zo lekker!’ En dat ik toen een hap nam en niet goed wist of ik het uit moest spugen of snel door moest slikken. Nee, niet echt my cup of tea. Waarschijnlijk vanwege die alcoholsmaak, alcohol in welke vorm dan ook is nou eenmaal niet aan mij besteed.
Alhoewel ik deze tapé, die ook was ‘gekruid’ met pandan, op zich nog wel te doen vond, niet echt mijn favoriet. Ik heb het wel netjes opgegeten, het was ook maar een beetje. Als eerste, want het lekkerste bewaarde ik tot het laatst 🙂 En dat betekende na de tapé eerst de rozenmerengue en als laatste de kokoskoek: wingko babat. Volgens mij maakte mijn moeder die vroeger ook wel eens, zal vragen of ze het misschien weer een keertje wil maken. Of haalde ze het nou gewoon bij de toko?
Mixtie
Aangezien ik zelf nog geen Mixtie thuis had liggen, heb ik na afloop van de avond er maar een aangeschaft. Ze zijn niet overal meer te koop, maar in ieder geval wel bij Ap Halen zelf. Kun je er gelijk blijven eten 😉
PS: Albert staat ook in mijn artikel 10 indo’s om te volgen als je een indofoodliefhebber bent. Nog niet gelezen? Hoe kan dat nou? Doen hoor!
