Nee, ik heb het in de blogtitel niet over mijzelf. Het gaat over een culinaire zeiltocht op een stevenaak. Met mosselen op het menu. Varend door Rotterdam. En de stevenaak heeft de naam Helena. Ik ben uitgenodigd om mee te varen met Helena Culinair Mosselen op de Maas en ik ben heel erg benieuwd!
Langs de kade loop ik langs de Spido en de Waterbus, waar groepen toeristen samendrommen om mee te kunnen met de eerstvolgende vaart. Aan de overkant zie ik de hoge gebouwen van de Wilhelminakade waar ook De Zuiderdam ligt, een van de grote cruiseschepen van de Holland America Line. Over het water scheren diverse Watertaxi’s voorbij. Wat ben ik toch blij om in deze stad te mogen wonen. Ik ben op weg naar de Veerhaven, een van de meest fotogenieke havens van Rotterdam, waar een aantal mooie (zeil)schepen te bewonderen zijn. In de Veerhaven ligt Helena. Vandaag mag ik meevaren.
Ondanks dat de weersvoorspellingen er niet heel erg gunstig uitzagen, is de lucht rond de tijd dat we aan boord mogen blauw, met een aantal mooie cumuluswolken. Een typisch Hollandse lucht. Mooi voor de foto’s! Er staat ook een licht windje. Gunstig voor het zeilen, denk ik, zonder er eigenlijk veel verstand van te hebben.
Voor het eerst mee met een zeilschip
Ik heb nog nooit gezeild. Maar dat mag de pret niet drukken. Van collega-bloggers en kennissen die al eerder zijn mee geweest heb ik begrepen dat het een hele ervaring is en dat ik het een keer moet meemaken. Ik krijg van iemand de tip mee om geen hakken aan te doen. Thanks, dat had ik zelf ook al bedacht…
Aan boord
Om klokslag 5 uur mogen we aan boord. Wanneer iedereen goed en wel een plekje heeft gevonden op het bovendek, heet schipper Wouter en zijn bemanning ons van harte welkom op het schip. De veiligheidsvoorschriften worden besproken en we krijgen kort wat uitleg over de geschiedenis van Stevenaak Helena.
Stevenaak Helena
Helena werd gebouwd in 1875. Na een uitgebreide restauratie is het schip in volledig authentieke staat gebracht. Helena is het oudste, nog zeilende binnenvaartschip van Nederland. De thuishaven is Rotterdam (Leuvehaven). Om in het eigen onderhoud te voorzien, worden er vaartochten mee georganiseerd of zijn er evenementen aan boord wanneer het schip stilligt. Het schip is erkend als monument.
Het hijsen van de zeilen
Het is tijd om te vertrekken. Rond 9 uur verwachten we weer terug te zijn. We zeilen de Veerhaven uit, richting de haven van Vlaardingen. Voor de passagiers die denken gewoon lekker te kunnen blijven zitten, die hebben het mis. Van iedereen – mits goed ter been – wordt verwacht dat hij of zij de handen uit de mouwen steekt. De zeilen moeten namelijk gehesen worden.
Omdat ik zelf aan het filmen ben (zie verderop in dit artikel), besluit ik een mooi plekje voor mijzelf te zoeken om de harde arbeid van mijn medepassagiers goed in beeld te brengen. Goed geregeld vind ik zelf ? Soms moet je nou eenmaal aan jezelf denken?
Het hijsen van de zeilen is zwaar werk, maar gelukkig helpt een groot deel van de passagiers mee. Vele handen maken licht werk. Ik kijk omhoog naar het zeil wat steeds hoger de mast in wordt gehesen en val bijna om omdat ik mijn evenwicht verlies. Karma is a bitch.
Genieten van de haven
Intussen varen we de mooie haven van Rotterdam voorbij. Langs de Euromast, het Lloydkwartier, langs de Delft, de Wijnhaven zo richting Schiedam en Vlaardingen.
Langs ons varen sneller varende boten en schepen voorbij. Bij elk groot schip deint Helena sterker op en neer.
Benedendeks
En hoewel het uitzicht prachtig is en de wapperden zeilen indrukwekkend, begint mijn maag een beetje te knorren. Het is inmiddels 6 uur en vanuit de kombuis komen de eerste etensluchten al naar boven. Zie hier het Pavlov-effect in werking. Ik besluit een kijkje benedendeks te nemen.
De tafels zijn al gedekt. Alle passagiers hebben een vaste plaats aan een van de 3 lange tafels die in het vertrek staan. De namen van ieder gezelschap zijn te lezen op de menukaartjes op het bord.
In de kombuis, die niet veel meer dan 1 bij 3 meter is, staat scheepskok Fred de cherrytomaatjes te snijden. ‘Ik ben ook niet meer de jongste’, zegt hij, doelend op het grote voordeel van zo’n kleine keuken: je hoeft niet zo veel te lopen.
Aan een kant van de kombuis staan dozen vol met Zeeuwse mosselen. Aan de andere kant staan allemaal bakken met kruiden. Ook vind ik in een schaal een aantal gamba’s. Die zijn voor degenen die geen mosselen willen, blijkt later. Ik besluit Fred niet langer te storen, er moet nog veel gebeuren.
Misselijk
Naast de kombuis kun je bij de dames van de bediening de drankjes ophalen. Ik sluit achteraan in de rij. Opeens voel ik mezelf een beetje misselijk worden, wanneer het schip ineens hevig begint te deinen. Waarschijnlijk een groot schip dat langs vaart. Benedendeks zijn er geen ramen om je een beetje te kunnen oriënteren.
Gelukkig kan ik snel met drankjes naar boven, om daar de frisse lucht op te snuiven. Ik kijk naar de horizon. Misselijkheid trekt weer weg. Wel vraag ik me af, hoe dat straks moet tijdens het eten.
Inmiddels betrekt de lucht een beetje. Ook wordt het wat kouder, maar dat vind ik niet erg. Na al de snikhete dagen van de afgelopen periode, vind ik de koelte een welkome afwisseling.
De Zuiderdam komt langs
Het schip is al voor mijn gevoel vrij vlot in de haven van Vlaardingen, het eindpunt van de vaartocht. Het is klokslag 7. Helena keert om, om weer terug te varen naar de Veerhaven. In de verte zien we De Zuiderdam, het cruiseschip van de Holland America Line dat aan de Wilhelminakade lag, onze kant op varen, richting de zee.
Zo dichtbij varend langs zo’n enorm schip is best indrukwekkend. Op De Zuiderdam staan een aantal mensen op het dek. Zouden zij nu jaloers kijken naar Helena zoals een aantal van ons jaloers naar De Zuiderdam kijkt?
Naar goed gebruik zwaaien we van Helena naar De Zuiderdam en andersom. De bemanning en een aantal medepassagiers van Helena zet de wave in.
De geur van knoflook
Intussen knort mijn maag nog steeds. De diverse heerlijke etensgeuren die vanuit de kombuis komen, helpen niet echt mee. Uiteindelijk ruik ik de sterke geur van gebakken knoflook. Knor, knor. Het is dat de wind steeds harder wordt, anders had iedereen het gehoord.
Maar toch, alsof ze benedendeks mijn geknor – en mogelijk dat van de andere passagiers – toch gehoord hebben, komt een van de dames van de bediening het dek op en slaat met een houten pollepel op een deksel van de pan. ‘Aan tafel!’, roept ze. Of iets dergelijks. Ik hoorde het al niet meer. Voor mij was de pollepel en deksel al voldoende informatie om mij direct naar beneden te verplaatsen.
Aan tafel!
Ik zit aan tafel met mijn vader (die ik had meegenomen als verjaardagscadeau), een jonger stel en een groepje van 4 wat oudere dames, die elkaar hebben leren kennen tijdens vrijwilligerswerk van Humanitas. De dames zijn al meerdere keren mee geweest tijdens de culinaire zeiltochten van Helena. Eén van hen is zelfs al voor de tiende keer mee!
Het mosselmenu
Inmiddels komt het eerste gerecht op tafel. Als voorgerecht krijgen we een romige mosterd/biersoep met kaascrouton. De soep heeft een volle smaak, zowel het bier als de mosterd zijn sterk aanwezig. De kaas op de crouton heeft ook een sterke smaak en past perfect bij de soep. Lekker. Een goed begin van de maaltijd.
Als hoofdgerecht krijgen we diverse soorten mosselgerechten: mosselen op traditionele en Catelaanse wijze en mosselen di regio Vecchi. Die laatste mosselen zijn bereid met blauwschimmelkaas. Ik waan me even terug naar Bretagne, waar ik 2 jaar terug – dus nog niet zo heel lang geleden – mijn eerste mosselen at. Ook met blauwschimmelkaas. Het was die keer dat ik mezelf afvroeg waarom ik nooit eerder mosselen had gegeten. Sindsdien eet ik ze regelmatig met veel plezier, dus dit mosselmaal op Helena is een feestje voor mij.
Mosselen en stokbrood is vaak al meer dan genoeg, maar niet hier. We krijgen namelijk ook saffraan risotto, orielle pasta en twee frisse zomersalades bij de mosselen geserveerd. In de pasta zit zeekraal verwerkt en in de orielle pasta zit naast zeekraal ook lamsoor. De zilte groenten zijn lekker voor bij de mosselen.
De pasta vind ik erg lekker, maar ik eet er niet veel van. Anders is er geen plaats voor de mosselen. Onze tafel doet zijn best om de grote pannen met mosselen leeg te eten. Wat uiteindelijk ook lukt.
Maar dan komt er een tweede ronde met mosselen op tafel. We geven aan dat het eigenlijk niet meer hoeft, maar tegenstribbelen heeft geen zin. De nieuw gevulde pannen komen hoe dan ook op tafel te staan.
Ondanks dat ik eigenlijk al genoeg heb, vind ik de mosselen di regio Vecchi wel erg lekker. En voordat ik er erg in heb, vraag ik aan mijn buurvrouw of ze er nog een aantal voor mij wil opscheppen. Ook de rest van de tafel schept toch nog een portie mosselen op.
Door al het lekkere eten voor me, vergeet ik helemaal dat ik op een schip zit. Misselijk ben ik ook niet meer geweest. Eten maakt alles goed, ja toch niettan ??
Het programma loopt uit
Dan komt schipper Wouter beneden. We liggen alweer in de Veerhaven en het is 9 uur. Maar we zijn nog lang niet klaar met eten. We krijgen de keus: meevaren naar de Leuvehaven om zo ook rustig te kunnen dooreten of nu van boord. Iedereen besluit mee te varen.
Inmiddels heb ik nog een paar mosselen met blauwschimmelkaas uit de pan gevist. Nou moet ik echt stoppen! Want er komt nog een toetje ? Sorbetijs met diverse bosvruchten en een eetbaar bloemetje. Op de eetbare bloemetjes na wordt door iedereen alles smakelijk opgegeten. De bordjes kunnen bij wijze van spreken ongewassen weer in de kast. Het sorbetijs is heel romig en vol van smaak.
De koffie en bonbons die ook op het menu stonden, zijn uiteindelijk niet meer geserveerd. Op zich vond ik dat niet erg, want het had er ook niet meer bijgepast.
De meeste passagiers hebben zich ook weer naar het bovendek verplaatst. Ook ik ga een kijkje nemen. Inmiddels is het gaan miezeren. Wat hebben we een geluk gehad met het weer!
De Erasmusbrug staat open zodat Helena door kan varen. De mast is te hoog om er onderdoor te varen. Boven mij zie ik alle auto’s, fietsers en wandelaars wachten totdat de brug weer sluit. Regelmatig sta ik zelf voor de geopende Erasmusbrug. Soms lijkt het wel een eeuwigheid te duren voordat zo’n schip doorgevaren is en de brug kan sluiten. Bijzonder om het nu een keer van de andere kant mee te maken.
Dan vaart Helena de Leuvehaven in. Ook daar moeten we even wachten totdat De Nieuwe Leuvebrug opent. Rond 10 uur meren we aan in de Leuvehaven. Wat een mooie tocht! Met ook nog lekker eten. Wat wil een mens nog meer?
En omdat beeld meer zegt dan 1000 woorden, bij deze nog een kort filmpje:
Ook mee met Stevenaak Helena?
Heb je nou trek gekregen en wil je ook een keer mee op Stevenaak Helena? Dat kan! De eerstvolgende is al op 27 oktober 2019 (Helena Culinair Wild op het Water), maar sinds deze maand zijn ook de data voor 2020 vrijgegeven. Klik op de link voor alle data en om jouw plekje te reserveren: https://www.oosterschelde.nl/product/helena-culinair-wild-op-het-water-2/
Helena Culinair Mosselen op de Maas is geschreven in samenwerking met Rederij Oosterschelde.
