Laatst zat ik in de trein. En mevrouw had haar hangplant meegenomen en hing deze aan het jassenhaakje bij haar stoel. Ik hoorde een wat oudere mevrouw tegen de mevrouw naast haar zeggen: ‘Kijk nou, die mevrouw neemt haar plant mee op reis. Het moet niet gekker worden.’ De andere mevrouw knikte instemmend.
Zelf vond ik het wel een gezellig gezicht. Als de dames dit al gek vonden, dat waren ze zeker nooit in een trein in het buitenland geweest. In een twee of derde klasse. Of in een vliegtuig tijdens een binnenlandse vlucht in het buitenland. Als je soms ziet wat de mensen daar meenemen in het openbaar vervoer. Hele inboedels gaan dan mee op reis. Bepakt en bezakt gaan de mensen daar met hun hele hebben en houwen op pad.
Maar 1 stuk handbagage toegestaan
In Indonesië is het vrij goedkoop om van punt A naar B te vliegen. Met Lion Air heb ik tijdens mijn laatste vakantie daar flink wat vlieguurtjes gemaakt. Samen met mijn moeder, neefje en tante gingen we vanaf Zuid-Sumatera naar Bali met een overstap op Jakarta. De hoeveelheid aan cadeautjes (voor onszelf en familie die wij na Bali in Solo op Java zouden bezoeken) die we meekregen pasten niet in onze koffers en handbagage. Om over de grote hoeveelheid aan eten nog maar te zwijgen. Want o wee als je honger krijgt op de vliegreis van een uur. Weigeren wordt niet geaccepteerd. En mijn non-verbale onweerblik werd niet opgemerkt. ‘We mogen maar 1 stuk handbagage meenemen’, stamelde ik nog. Een van mijn ooms wuifde dat weg. ‘Dat mag wel mee. We zijn hier niet in Europa.’
Grote dozen Indomie
En daar stonden we dan op het vliegveld. We waren zeker niet de enigen die heel veel handbagage mee hadden. Grote dozen Indomie, al dan niet gevuld met Indomie, plastic tassen, trolleys en uitpuilende koffers werden meegezeuld. Dit gaat nooit passen, dacht ik toen ik keek naar al die mensen met al die bagage.
Eenmaal in het vliegtuig was het inderdaad wat passen en meten. De handbagage ruimten boven de stoelen werden hier en daar flink aangeduwd om zo veel mogelijk te kunnen bergen. De rest van de spullen ging onder de stoel en op schoot. Past prima. Waar had ik me druk om gemaakt?
Roti kukus
In Bali aangekomen haalden we onze bagage weer onder onze stoelen en uit de rekken boven de stoelen en liepen het vliegtuig uit. Mijn zo gewaardeerde roti kukus, waarvan ik er 10 meegekregen had voor onderweg, hadden bovenin de rekken gelegen. De cakejes waren hun mooie vorm verloren omdat ze waren platgedrukt door andere handbagage. ‘Je had het ook voor de vlucht moeten opeten! Zonde!’ hoorde ik mijn tante verwijtend zeggen. Nou, sorry hoor…
Hahahaha. Met opeten kun je een hoop leed voorkomen. Maar even serieus, soms verbaas ik me er oprecht over, wat mensen als handbagage meenemen? Alsof ze gaan emigreren in plaats van een weekendje weg gaan.
Die hoeveelheden zijn af en toe niet normaal ja! Ik probeer zelf juist zo licht mogelijk te reizen al lukt dat daar gewoon echt niet vanwege alle oleh oleh (cadeautjes) die ik moet meenemen voor en van familie?
Haha, ik zie het al helemaal voor me. Vol gepakt en totaal anders dan we hier gewend zijn. Hier mag je waarschijnlijk de helft niet eens het vliegtuig innemen omdat het op een of andere lijst staat. Zonde van de cakejes hoor, maar platgedrukt zijn ze soms ook nog lekker ?
Die cakejes heb ik me inderdaad goed laten smaken hoor. Platgedrukt doet niets af aan de smaak ?
Ik ken het fenomeen wel van het openbaar vervoer in Azië en midden Amerika. Daar gaat er inderdaad heel wat in de bus mee en wordt er veel gegeten onderweg. In het vliegtuig heb ik het nog nooit meegemaakt. Wel grappig hoe verschillend dat is in landen, dat maakt het reizen ook wel weer zo leuk vind ik zelf.
Ik vind het prachtig. Aan zo’n ‘volksverhuizing’ gaat ook een bepaalde chaotische gezelligheid uit. Maar soms denk ik wel: waarom kan het in het ene land wel en in het andere niet?
Haha, te grappig om te zien hè wat er altijd allemaal meegaat op reis! Sommige binnenlandse vluchten lijken net bussen of treinen, de stapelen de gangpaden nog net niet vol 😉
Klopt het gangpad moet ten alle tijden vrij blijven. Maar dat was best lastig tijdens deze vlucht ?
Altijd leuk om te zien wat mensen allemaal meeslepen op reis, zeker in het buitenland. Jammer van de geplette cakejes. Ondanks de andere vorm blijft de smaak hetzelfde, gelukkig maar.
Ja hoor uiteindelijk alsnog met smaak opgegeten. Net als al het andere eten wat we nog bij ons hadden ?
Geweldig! De dozen indomie, dixhtgetaped om weet-ik-wat te beschermen. De grote plastic tassen met tape. Het verbaast me soms echt wat er mee gaat.
En dat het allemaal aankomt.
Zonder tape kom je in Indonesië sowieso niet ver 😉
Geweldig, haha. Heb ik eerlijk gezegd nog nooit meegemaakt/gezien in het vliegtuig. In Vietnam was ik overigens ook zeer verbaasd over de hoeveelheid bagage op fietsen/brommers en dergelijke. Complete koelkasten gaan op de brommer en vier varkens is ook geen probleem.
Ik raak al in paniek als mijn fietstassen volledig vol zitten. Vind het heel knap hoe ze dat doen.
Dat klinkt hilarisch, al die spullen! Ik reis zelf veel door westerse landen, dus ik ken dit ook niet. Jammer, want het klinkt best vermakelijk!
In het westen heb ik het nog niet meegemaakt, maar daarom ga ik graag naar Azië. Zo’n andere cultuur!
Haha, prachtig! Ja, in Azie gaan ze net iets anders om met bagage dan bij ons….neem die overvolle brommers waar je de bestuurder niet meer ziet onder de ‘spullen’ ?
Knap he hoe ze dat doen. En dan door dat drukke verkeer. Ik doe het ze niet na 🙂
Haha, leuk om te lezen. Hilarisch om te zien wat ze allemaal meenemen op zo’n vlucht. Vooral ook al dat eten.
Je zult daar geen honger krijgen, hahaha
Geweldig! Een hangplant in de trein vind ik ook vrolijk. Soms nemen mensen inderdaad de gekste dingen mee. Ik nam vanuit Indonesië zo’n rijsthoed mee die niet in mijn koffer paste dus dan maar op mijn hoofd haha.
Zo’n rijsthoed kun je ook als mandje gebruiken, tenminste als jij zo’n zelfde heb als ik toen had meegenomen.
In Afrika (Zambia) kunnen ze er ook wat van. Soms echt koffers vol spullen. Zelf betrap ik mezelf er weleens op dat ik enorm veel handbagage heb. Sowieso altijd een cameratas…
Een travelblogger zonder camera(tas) is als Bassie zonder Adriaan ;-).